Poważne – choć skąpane w jasnym świetle – studium powodującej cierpienie i niemożliwej do zracjonalizowania choroby, jaką jest poporodowa depresja.
Niemal całkowicie wyprany z emocji oraz mało angażujący nostalgiczny wehikuł czasu, którego bohaterom trzeba wierzyć na słowo, że coś czują.
Całkiem zgrabny neo-screwball, w którym przesłanka do nienawiści jest dość licha, finał mało progresywny, ale przekomarzanie się bohaterów wypada nawet uroczo.
Klasyczna powiastka, w której chłopak spotyka dziewczynę, wyrafinowany, a przy tym całkowicie pozbawiony cynizmu romans z nieśpiewającą Judy Garland.
Melancholijne i egzystencjalne kino science fiction, niepokojące i elegancko zrealizowane, dotykające kwestii moralnych i etycznych.
Przyjemna i wesoła komedia, dość prosta u podstaw, ale gwarantująca dobrą rozrywkę i, jak na erę przedkodeksową przystało, pieprzną zabawę.
Udana biografia walczącej z demonami Arethy Franklin, córki, wokalistki, matki, żony, czarnej kobiety, chrześcijanki oraz gwiazdy.
Płomienny, acz nużący romans w egzotycznej scenerii mający wylansować w USA Marlene Dietrich, odpowiedź Paramountu na Gretę Garbo z MGM.
Teatralne, choć zrealizowane w nowatorskim standardzie panoramicznym kino kryminalne, w którym treść ma mniejsze znaczenie niż sama forma.
Odważne, osobiste i rozdzierające kino, chwilami niestety skrajnie przebodźcowane, co z kolei bywa zarówno jego wadą, jak i zaletą.