Łzawy melodramat o niespełnionym macierzyństwie w reżyserii zapomnianego dziś Mitchella Leisena i z wyborną rolą Olivii de Havilland.
Jeden z pierwszych filmów reporterskich, w którym pojedynek na słowa toczą liberalna kobieta sukcesu oraz leniwy konserwatysta.
Rasistowska, karykaturalna i już u zarania zakrawająca na pastisz opowieść o geniuszu zbrodni i szalonym naukowcu prosto z Chin.
Skandalicznie nieudane kino – na poły kryminalne, na poły komentujące amerykańską rzeczywistość – którego sednem i celem samym w sobie jest pięć minut sławy.
Wyrafinowana komedia pomyłek, w której Seiter – być może nieświadomie – przygląda się psychoseksualnej orientacji głównej bohaterki.
Hołubiąca chrześcijańskim wartościom westernowa przypowieść o zmianie, jaka zachodzi w człowieku pod wpływem matczynej miłości.
Słodko-gorzka historia o samotności i fundamentalnej potrzebie bliskości, opowiedziana przez pryzmat niezręcznych starań o dziecko.
Niemal biblijna przypowieść o zderzeniu dwóch różnych światów – miejskiego i wiejskiego – które napędza nienawiść.
Przyzwoity romans o flirtach, zazdrości i aranżowanych ślubach, ważny z uwagi na debiut weteranki Lillian Gish w kinie dźwiękowym.
Tętniąca życiem animacja Disneya, która – dając rozrywkę – uczy, że oto w świecie wyniszczającej polaryzacji istotą człowieczeństwa są solidarność i zaufanie.
Katastroficzne, a momentami również katastrofalne kino, w którym pełna blasku Angelina Jolie gasi pożary: ten dosłowny i ten metaforyczny.
Bystra, choć niewystarczająco zabawna, skupiona na motywie sukcesu komedia według scenariusza debiutującego Prestona Sturgesa.
Autotematyczna i niegroźna satyra na Hollywood, już u zarania funkcjonowania demaskującą i odbrązowiającą przemysł kinowy.
Staroświecki kryminał, w którym zbrodnia popełniona zostaje nie tyle przez seryjnego mordercę, co przez trio Hancock-Leto-Frazen.
Kino bardzo dobre i znakomicie zagrane, w pewnych partiach szalenie progresywne, w innych – do bólu konserwatywne.