Pretensjonalna i pozbawiona emocji biografia Billie Holiday, która broni się jedynie w partiach muzycznych, w pozostałych wiejąc nudą.
Zanurzona w psychoanalizie spod znaku Freuda opowieść o zdradzie, zbrodni, karze i potędze snów oraz wnikliwa wiwisekcja ludzkiej natury.
Kafkowska z ducha opowieść o człowieku niesprawiedliwie zamkniętym w więzieniu, w której wyjątkowo mało jest samego humanizmu.
Absurdalna opowieść o rzeczach ważnych: wzlotach i upadkach, stracie i powrotach, głębokim macierzyństwie i okrutnym ojcostwie.
Niesłychanie krzywdzący film promujący nie tyle jego największą gwiazdę, co dzielące i rządzące wszystkimi i wszystkim studio.
Krytyka amerykańskiej burżuazji zastawionej z cnotliwym i wcale nie tak dzikim Zachodem, a przy tym dość pieprzne kino.
Dobre i zapomniane kino gangsterskie o pragnieniu zemsty, nieoczekiwanej miłości i równie niespodziewanym przebaczeniu.
Nudne i kiepsko zrealizowane kino łączące melodramat z komedią i partiami muzycznymi, za to z błyszczącą Lupe Vélez.
Skrajnie nieudany film sugerujący, że oto za pieniądze można kupić wszystko: i piękniejszą twarz, i dozgonną miłość.
Mizoginistyczne, pozbawione tempa i wyjątkowo nieśmieszne kino skoncentrowane na karykaturalnym trójkącie miłosnym.
Pierwszy mówiony występ Garbo, czyli kino zanurzone w traumie, smutkach, melancholii oraz próbie odzyskania wiary i nadziei.
Wspaniale sfotografowana i równie dobrze rozpisana opowieść o różnicach pomiędzy dwiema symfoniami: miejską i wiejską.