Biograficzne kino będące mało rzetelną lekcją historii, zupełnie nieobfitujące w emocje, choć przecierające szlak późniejszym filmom z tej konwencji.
Makabryczna i wstrząsająca ekranizacja powieści Remarque’a; kino mocne, aktualne, pokazujące, że w wojnie i zabijaniu nie ma nic wzniosłego.
Przednia komedia – zalążek późniejszych screwballi – w której mężczyźni jawią się jako duże dzieci niepotrafiące odciąć pępowin od swych matek.
Pesymistyczne kino antywojenne, dźwiękowy debiut Howarda Hawksa z robiącymi wrażenie sekwencjami powietrznymi i zwykłymi rozmowami.
Obłędnie zrealizowane kino muzyczne, w całości nakręcone w dwupasmowym Technicolorze, wypaczające jednak prawdę o korzeniach jazzu.
Progresywne kino kobiece z finałem zaprzepaszczającym jego wymowę oraz dramat doskonale rozumiejący kryzysowe czasy, w jakich powstał.
Pełna napięcia historia kryminalna oraz jeden z wczesnych przykładów kina o napadzie z podwójną rolą wspaniałej Loretty Young.
Pierwszy i ostatni mówiony film z udziałem Lona Chaneya, człowieka nie tylko o tysiącu twarzach, ale i – jak się okazuje – tysiącu głosach.
Poruszająca opowieść o ojcu idealnym, który dla swej marnotrawnej rodziny zrobi wszystko, nawet jeśli serce miałoby mu pęknąć.
Pełen porywających na poziomie audiowizualnym sekwencji oraz mocnych dialogów film będący prekursorem nurtu kina więziennego.
Będąca zgrywą z burżuazji anarchizująca komedia romantyczna, w której z radością i wdziękiem w tytułowej roli bryluje Marion Davies.
Naturalistyczny, czasami wręcz brutalny film o dramatycznych losach Indian Odżibwejów z – co ważne – całkowicie rdzenną obsadą.
Jeden z pierwszych filmów reporterskich, w którym pojedynek na słowa toczą liberalna kobieta sukcesu oraz leniwy konserwatysta.
Rasistowska, karykaturalna i już u zarania zakrawająca na pastisz opowieść o geniuszu zbrodni i szalonym naukowcu prosto z Chin.
Wyrafinowana komedia pomyłek, w której Seiter – być może nieświadomie – przygląda się psychoseksualnej orientacji głównej bohaterki.
Hołubiąca chrześcijańskim wartościom westernowa przypowieść o zmianie, jaka zachodzi w człowieku pod wpływem matczynej miłości.
Niemal biblijna przypowieść o zderzeniu dwóch różnych światów – miejskiego i wiejskiego – które napędza nienawiść.
Przyzwoity romans o flirtach, zazdrości i aranżowanych ślubach, ważny z uwagi na debiut weteranki Lillian Gish w kinie dźwiękowym.
Bystra, choć niewystarczająco zabawna, skupiona na motywie sukcesu komedia według scenariusza debiutującego Prestona Sturgesa.
Autotematyczna i niegroźna satyra na Hollywood, już u zarania funkcjonowania demaskująca i odbrązowiająca przemysł kinowy.
Kino bardzo dobre i znakomicie zagrane, w pewnych partiach szalenie progresywne, w innych – do bólu konserwatywne.
Zabawna, pieprzna i niestety mizoginistyczna komedia przedkodeksowa, w której romantyczność zastępuje czysta lubieżność.
Kryminał spod znaku „kto zabił”, w którym na pierwszy plan wysuwa się inne pytanie: czy dojdzie w ogóle do jakiejś zbrodni?
Absurdalna opowieść o rzeczach ważnych: wzlotach i upadkach, stracie i powrotach, głębokim macierzyństwie i okrutnym ojcostwie.
Niesłychanie krzywdzący film promujący nie tyle jego największą gwiazdę, co dzielące i rządzące wszystkimi i wszystkim studio.
Krytyka amerykańskiej burżuazji zestawionej z cnotliwym i wcale nie tak dzikim Zachodem, a przy tym dość pieprzne kino.
Dobre i zapomniane kino gangsterskie o pragnieniu zemsty, nieoczekiwanej miłości i równie niespodziewanym przebaczeniu.
Nudne i kiepsko zrealizowane kino łączące melodramat z komedią i partiami muzycznymi, za to z błyszczącą Lupe Vélez.
Skrajnie nieudany film sugerujący, że oto za pieniądze można kupić wszystko: i piękniejszą twarz, i dozgonną miłość.
Mizoginistyczne, pozbawione tempa i wyjątkowo nieśmieszne kino skoncentrowane na karykaturalnym trójkącie miłosnym.