Kryminał spod znaku „kto zabił”, w którym na pierwszy plan wysuwa się inne pytanie: czy dojdzie w ogóle do jakiejś zbrodni?
Absurdalna opowieść o rzeczach ważnych: wzlotach i upadkach, stracie i powrotach, głębokim macierzyństwie i okrutnym ojcostwie.
Niesłychanie krzywdzący film promujący nie tyle jego największą gwiazdę, co dzielące i rządzące wszystkimi i wszystkim studio.
Krytyka amerykańskiej burżuazji zastawionej z cnotliwym i wcale nie tak dzikim Zachodem, a przy tym dość pieprzne kino.
Dobre i zapomniane kino gangsterskie o pragnieniu zemsty, nieoczekiwanej miłości i równie niespodziewanym przebaczeniu.
Nudne i kiepsko zrealizowane kino łączące melodramat z komedią i partiami muzycznymi, za to z błyszczącą Lupe Vélez.
Skrajnie nieudany film sugerujący, że oto za pieniądze można kupić wszystko: i piękniejszą twarz, i dozgonną miłość.
Mizoginistyczne, pozbawione tempa i wyjątkowo nieśmieszne kino skoncentrowane na karykaturalnym trójkącie miłosnym.
Pierwszy mówiony występ Garbo, czyli kino zanurzone w traumie, smutkach, melancholii oraz próbie odzyskania wiary i nadziei.
Wspaniale sfotografowana i równie dobrze rozpisana opowieść o różnicach pomiędzy dwiema symfoniami: miejską i wiejską.
Sprawnie zrealizowany prototyp wszystkich filmów o okrętach podwodnych z aż nazbyt płytkimi postaciami na pokładzie.
Tragiczna przestroga przed uzależnieniem od hazardu, a jednocześnie swego rodzaju laurka wystawiona półświatkowi.
Nieautentyczna opowieść o ślepej miłości pomiędzy bystrą i przedsiębiorczą komiczką a niezbyt rozgarniętym pięściarzem.
Niegrzeczna przedkodeksowa komedia salonowa, w której alkohol leje się strumieniami, a skandale czają się tuż za rogiem.
Poruszająca satyra wojenna o znamionach społecznego komentarza ze wspaniałą Beryl Mercer w roli matki-patriotki.
Żywa komedia zamknięta w czterech ścianach domu wariatów zarządzanego przez pełną słodyczy i przezabawną Marion Davies.